Regelmatig schiet er van alles door mijn hoofd waar ik iets mee wil, wat mij heeft geraakt of inspiratie heeft gegeven. Dingen die ik graag wil delen, omdat ze iets met mij hebben gedaan. En misschien ook iets voor jou kunnen doen. Op Socials geef ik regelmatig een inkijkje in mijn dagelijkse leven via berichten en stories, maar er blijven ook veel schrijfsels in mijn notities plakken. Omdat het zo lekker therapeutisch werkt om dingen van mij af te schrijven, heb ik een nieuw blog item bedacht: Stefani’s schrijfsels.
Vergelijkbaar met een braindump
In deze blog lees je over zeer uiteenlopende onderwerpen, maar in ieder geval dingen die mij bezig houden. Dit kunnen leuke dingen zijn, maar ook angsten, to-do-lijsten, nieuwe aankopen waar ik verliefd op ben geworden, toekomstplannen, leuke uitjes en emoties. Ik ben van plan om iedere week een nieuwe persoonlijke blog te schrijven, maar pin mij er niet op vast. Nu lijkt het een goed idee, maar misschien denk ik daar volgende week weer anders over.
Stress maakt je letterlijk ziek
En dan kom ik maar meteen tot de kern waarom het zo lekker is om dingen van je af te schrijven. Het werk stressverlagend. En dat is hoognodig, want de stress torent momenteel boven mij uit waardoor mijn lichaam er ook klaar mee is. Momenteel zit ik met een longontsteking thuis. Het klinkt best heftig, en dat is misschien ook wel zo, maar ik vind het vooral intens dat stress je letterlijk ziek kan maken.
Stress van mijn werk heb ik niet. Jaren geleden koos ik er bewust om het notariaat uit te gaan en mijn hart te volgen. Na jarenlang op mijn tenen te hebben gelopen om die (ellendige) studie af te ronden, bleef ik maar studeren in en naast mijn werk. Na het afronden van het eerste jaar van de Beroepsopleiding voor het notariaat had ik er mijn buik van vol. Ik vond het leuker om de akten op te maken dan het juridische uitzoekwerk te doen. En eindelijk besloot ik voor mijzelf te kiezen. Dat was een goede beslissing, want ik zit nog steeds helemaal op mijn plek.
Opvoeden is best een klus
Geen stress van je werk, maar hoe dan wel? Ik worstel met het moederschap en de onzekerheden en stress die daarbij komen kijken. Het moederschap an sich vind ik een hele moeilijke en onzekere taak. En begrijp mij alsjeblieft niet verkeerd. Mijn jongens zijn alles voor me en ik ga voor ze door het vuur. Maar het doet ook wat met mij. Inmiddels heb ik traumatische tropenjaren achter me gelaten. En zoals men dan altijd zegt, dan heb je het ‘ergste’ gehad en wordt het alleen maar makkelijker. Het wordt makkelijker in de zin dat mijn jongens nu zelf onder de douche springen, zich aankleden en buiten spelen. Maar of het daarmee makkelijker is, kan ik niet zo zeggen.
Jongens van acht en negen jaar brengen namelijk weer een hele nieuwe dynamiek in huis. Zo zijn de spreekwoordelijke bloemetjes en bijtjes dagelijks het onderwerp van gesprek. In de klas gaat het nu erg om ‘de jongens’ en ‘de meiden’. Er wordt bijgehouden wie met wie verkering heeft. Er worden liefdesbriefjes geschreven en verkeringen gaan per dag aan en uit.
Op weg naar de puberteit worden de jongens steeds zelfstandiger, maar dat betekent voor mij iedere keer een stukje loslaten. Ik merk dat vriendschappen steeds belangrijker worden. Net als de mening van anderen. Maar ze bepalen zelf of ze dingen van mij aannemen, overnemen of willen leren. Het allerliefste wil ik dat mijn kinderen gezond zijn, lekker in hun vel zitten, met plezier naar school gaan en zich veilig voelen. Maar of mijn kind op school of bij de voetbal iets vrolijks, verdrietigs of vervelends meemaakt, heb ik niet in de hand. Ookal zou ik dat wel willen.
De perfecte moeder bestaat niet
Thuis zijn de jongens soms boos of brutaal, hebben een woedeaanval of een huilbui. Er ontstaan wat vaker discussies en ze zeggen puberachtige boze woorden. Stom, laat me met rust, je begrijpt me toch niet, voor mij hoeft het op deze manier niet. Ik vind het moeilijk als mijn kind niet lekker in zijn vel zit, opeens brutaler wordt of vaker verdrietig is. Last heeft van sociaal gedoe in de klas en pestgedrag. Ik trek het mij aan, maak mij er zorgen over en pieker erover.
Doe ik het wel goed als ouder? Ik schiet wel eens uit mijn slof, schreeuw tegen mijn kinderen als ik mijn geduld verlies of zeg iets gemeens. Het lukt niet altijd om oprechte aandacht te geven. En dat doet me wel eens twijfelen of ik het allemaal wel goed doe. Ik voel me onzeker of schuldig als de dingen niet gaan zoals ik graag zou willen. Ik wil mijn kinderen het allerbeste bieden en soms lukt dat niet. Nee, ik ben geen perfecte moeder. Ik maak fouten en ik faal. Maar falen hoort nou eenmaal net zo hard bij het leven als slagen. Wat ik wel doe is mijn stinkende best.
Lees meer over opvoeden en ouderschap
Wellicht ook interessant
Stress bij kinderen
Survival voor stresskippen
Kleur je stress weg
